Waar wil je naar kijken?
“Waar wil je naar kijken?” vroeg ik haar, de kwieke 70-jarige vrouw die van de week in mijn praktijk was. “Ik sta er helemaal blanco in”. Waar irriteer je je aan? Wat doet er zich voor de laatste tijd? “Nou mijn zus, daar irriteer ik me mateloos aan. Ze is 25 jaar ouder, zij is nu 95 en ik ben door haar opgevoed.”
Mijn ouders
Mijn ouders hadden een bedrijf en ik was de jongste, oma woonde ook in huis en toen mijn zus het huis uitging miste ik haar heel erg. En doordat er thuis geen tijd voor me was en ze niet echt op me konden letten ging ik bij mijn zus wonen. Mijn vader kwam wel vaak langs, mijn moeder nooit, ze zei dat ze oma niet alleen kon laten. Mijn ouders kochten een huis waar mijn zus, haar man en ik in mochten wonen. Mijn zus kreeg 1 dochter, we scheelden niet veel in leeftijd, mijn nicht en ik. Mijn zus heeft altijd gezegd, ik heb maar 1 kind. Ik hoorde er nooit echt bij. En nu vindt ze dat ik haar heel dankbaar moet zijn en moet ik van alles voor haar doen, maar het is nooit goed genoeg. Zij wil maar steeds erkenning voor wat ze gedaan heeft, maar ze ziet nooit wat ik altijd gedaan heb, mijn hulp is nooit erkend”
Erkenning
Ik voel de onzuiverheid in de verbinding: aan de ene kant moet ze dankbaar zijn, aan de andere kant zal ze nooit haar “dochter” zijn. Aan de ene kant leverde het voor haar zusje zorgen haar zus heel veel op: een huis, ondersteuning vanuit haar ouders, aan de andere kant wilde ze daar blijvend waardering voor en erkenning, maar gaf die erkenning niet door. Ik voel dat bij elk deel vooral hun eigen pijn gezien en gevoeld wordt, maar niet zozeer de empathie is naar de ander. En de familielijn is verstoord doordat haar vader en moeder op een zijspoor zijn geraakt, haar zus de moederrol over heeft genomen, maar zonder de ouderlijke liefde. Wat haar eigenlijk op een eilandje plaatste.
Niet goed genoeg
We hebben een opstelling gedaan met haar, haar zus en haar ouders. En al voelende kwamen de verhalen naar boven. We hebben haar ouders weer hun rechtmatige plek laten innemen. Ze zei dat haar moeder heel koud was, maar toen we erop in aan het voelen waren bleek dat het verlies van meerdere kindjes haar zo verhard had en dat was ook het geval geweest met haar oma. Oma had haar zoon verloren door zelfdoding en zeker in die tijd waren zoons meer “waard” dan dochters… Het thema niet goed genoeg zijn, niet de volledige erkenning krijgen, niet de volledige verantwoordelijkheid nemen, maar de “schuld” bij de ander leggen, waren thema’s die generaties doorliepen.
Mooi
Mooi om daar nu dan helderheid in te krijgen, inzicht, en daar dan alsnog vervulling te kunnen geven, waardoor alles weer lichter voelt. Ieder weer op de rechtmatige plek, allemaal met de erkenning van het gevoel. Mooi wat een spiegelopstelling kan doen, zelfs al zijn je ouders er niet meer.