Hoe schaatsen een mooie metafoor blijkt te zijn
Gisteren had ik een cliente, die me van de week vertelde dat ze afgelopen maandag echt een rotdag had gehad op haar werk. Ze gaf les aan een groep kinderen en die waren absoluut niet te genieten. Ze had het volgehouden maar was zo gedesillusioneerd dat ze zelfs dacht over stoppen en ander werk zoeken.
Alleen schaatsen
Ze kwam super enthousiast binnen, want ze had een vrije dag genomen en was gaan schaatsen, alleen. De mensen die ze had gevraagd mee te gaan konden of wilden niet. Best spannend, want het ijs was nog niet overal betrouwbaar, maar ze besloot ervoor te gaan. Ik ga gewoon op een plek waar al anderen zijn, had ze bedacht en zo gedacht, zo gedaan.. ze had een topmiddag gehad. En nu nog even een sessie erachteraan.
De dubbele Lemniscaat
In plaats van de man/vrouw opstelling, die we eigenlijk zouden doen, koos ik voor het werken met de dubbele lemniscaat. De dubbele lemniscaat is een groot vel papier wat we onder je IK-vel leggen, daar doorvoelen we het denken (de vader) het zijn ( je moeder/ fysieke lichaam), je gevoel ( innerlijke vrouw) en je doen/ daadkracht ( innerlijke man). En doorvoelden we rondom het gebeuren op haar werk. Haar minderwaardigheidsgevoel, haar onzekerheid, haar angst om te falen en de angst de controle kwijt te raken.
Van buitenaf
Allereerst liet ik haar een blaadje kiezen voor zichzelf, daar mocht ze IK op schrijven, maar ze schreef haar naam op. Ik had dat niet gezien en we gingen aan het werk. Ze stond best stevig en voelde zich goed, toen we het dubbele lemniscaat vel eronder legden stond ze helemaal niet stevig, terwijl bij 99% van de cliënten dit juist een enorm stevig gevoel geeft. Toen zag ik opeens dat ze haar naam had opgeschreven ipv IK. Met andere woorden: ze keek naar zichzelf van buitenaf. En dat was ook precies wat er gebeurd was. Ze was in de stress uit zichzelf gegaan. En dat is wat ze dus doet in stresssituaties: vluchten bij zichzelf vandaan.
Net als het schaatsen
We hebben natuurlijk meteen een IK-blaadje gemaakt en toen stond ze al steviger. Daarna op alle delen gevoeld (denken, zijn, voelen en doen). En steeds toegespitst op haar “faal-gevoel” op haar werk. Er kwamen mooie inzichten uit en gaandeweg de sessie zag en voelde ik haar thuiskomen bij zichzelf en zag haar groeien. Ze stond rechtop, straalde en stond stevig. En opeens viel het ons op dat het schaatsen wel een geweldige metafoor was voor haar.
Daar was ze niet in de angst weggelopen bij zichzelf, maar had ze gekeken naar de mogelijkheden in plaats van naar de moeilijkheden. Had ze doelgericht een plan gehad, was voorbereid op pad gegaan, maar ook weer niet overgeorganiseerd (niet een pikhouweel en touw mee) maar wel droge kleding voor het geval ze door het ijs zou gaan.
Denken in mogelijkheden
Ze had een plek gezocht met mooi ijs, waar meerdere mensen aan het schaatsen waren. Waar ze hulp kon inschakelen indien nodig. En hoe mooi als ze dat dus weet van zichzelf, dat ze weet: Ik kan hulp vragen, ik kan een situatie creëren waarin ik zelf mijn plan trek, waar ik ga voor wat ik wil, ga daar ook voor, maar met de flexibiliteit om het net iets anders te doen dan van tevoren bedacht.
Werk en schaatsen
Als je dat kunt op gebied van schaatsen, dan kun je dat ook op gebied van werk. Waar je bij het schaatsen steeds van je linkerbeen naar je rechterbeen overgaat, waar links en rechts optimaal samenwerken om vooruit te komen, zo mag ze in haar werk, maar in haar persoonlijk leven ook, haar gevoel (links) en haar daadkracht (rechts) optimaal laten samenwerken. En waar je bij het schaatsen eerst nadenkt maar ook op je innerlijk weten durft te vertrouwen (denken) alsook het fysieke deel ( je zijn) optimaal inzet, mag ze die samenwerking van haar basisspiegels ook gebruiken bij andere situaties. En nu heeft ze alleen nog maar een foto van het schaatsen nodig om zich dat weer te her-inneren.
Wat een heerlijke sessie, misschien haal ik zelf mijn schaatsen toch ook nog even uit de kast. Even voelen en ervaren hoe de samenwerking van mijn delen is.
