Spiegelen is bloedeerlijk. Is dat altijd fijn Mwah… eigenlijk wel, zeg ik nu hè? Vond ik dat altijd al?
ABSOLUUT NIET!
Soms was het echt niet grappig, om die confrontatie met mezelf aan te gaan. Dan ging ik in de verdediging, voelde me afgewezen, niet goed genoeg. Het heeft tijd gekost om alle delen van mezelf liefdevol te omarmen. Liefdevol toe te laten en te accepteren. Om zoveel van mezelf te gaan houden dat alles oké was, ook de schaduwkanten. Dat ik er niet meer voor wegloop, niet meer ontwijk, maar er vol in durf te kijken, in die spiegels.
En ik zie dat ook bij mijn cliënten terug, ook bij deelnemers aan de academie. Ze brengen een casus in en gaan steigeren als ze het omkeren en beseffen wat dit over henzelf vertelt. “NEEE, dat doe ik niet, zo ben ik niet! Dit slaat nergens op..” Iemand die zich ergert aan een sociaal onhandige collega, ergert zich aan haar eigen sociale onhandigheid. “Nou ik ben echt niet zoals hij hoor!”
Iemand die aangeeft mijn man ziet alles altijd van de sombere kant, leert beseffen dat ook al is zijzelf vrijwel altijd positief, haar daadkracht, haar doen, vaak kijkt naar wat ze niet kan, wat niet goed gaat ipv hoopvol en positief te zijn. Iemand die zich ergert aan haar vriendin die geen verantwoordelijkheid neemt, terwijl ze dat zelf absoluut wel doet, leert dat ze nog meer op haar eigen benen mocht gaan staan en haar eigen weg mocht gaan lopen ipv leunen op haar partner. En zo zijn er legio voorbeelden te noemen. Maar dat wat JIJ ziet, wat jouw perceptie is, is de reflectie van een deel van jezelf.
Altijd, en die zijn eerlijk, bloedeerlijk!
Is dat leuk?
Niet altijd meteen.
Maar als je in de spiegel durft te kijken, dan wordt het leuk, superleuk! Dan geeft het groei, zelfinzicht, bewustwording en zelfliefde. En eerlijkheid, naar jezelf en de ander. Dan kom je in balans en breng je je schaduwkanten in het licht.
Want die spiegel liegt niet, die is altijd eerlijk! Bloedeerlijk!
Durf jij?