Een jaar of 11 geleden deed ik een sessie paardencoaching en leerde toen om te connecten met het paard vanuit mijn hart i.p.v. vanuit mijn hoofd. Het paard luisterde gewoon totaal niet naar me als ik vanuit mijn hoofd probeerde te connecten. Ik denk achteraf dat contact voor die tijd vrijwel altijd via mijn hoofd ging.
Zo ook met Yanneke, mijn verstandelijk beperkte dochter met autisme. Ik probeerde vanuit mijn hoofd met haar te connecten. Ik wist niet beter.
Ik kwam een soort euforisch terug bij de caravan, we stonden op een kleine spirituele camping, waar je allerlei workshops kon volgen, ik deed de paardencoaching en Gerard zou gaan boogschieten later op de dag. Ik weet nog dat Gerard aan Yanneke vroeg of ze wilde wandelen, samen met hem, maar toen opeens werd hij geroepen voor de boogschietsessie. Ik was ondertussen met een groepje kinderen strijktekeningen aan het maken aan de campingtafel. En na een driekwartier zei Hailine: hee mama, nu heb je 5 kindjes he, 3 van de campingeigenaren en Yanneke en ik? En ik zei: nee Yanneke is bij papa en meteen knalde de wetenschap erin: Nee, Gerard is aan het boogschieten, waar is Yanneke? Ze was niet in de caravan, niet in de speeltuin, ze was weg.
10 jaar oud, non-verbaal, gehandicapt meisje in een wildvreemde omgeving. Pure paniek overviel me. Ik riep Gerard en we gingen met iedereen die er was op zoek. Gerard en ik op de fiets door de omgeving. Ik weet nog goed: de paniek overheerste en ik voelde me schuldig, scenario’s van uit de ouderlijke macht gezet te worden, omdat ik haar verwaarloosd had, mijn kind ontvoerd, misbruikt, dood, verongelukt….. alles ging door mijn hoofd in secondes. Waar moesten we zoeken, ze was al zowat een uur weg. In zo’n boerenomgeving, grote landerijen, wegen waar best hard gereden werd. Ze kan overal zijn, waar moeten we beginnen?
En ik dacht: waarom gebeurt dit nu? Ik had zo’n fijne sessie vanmorgen, ik kon eindelijk connecten vanuit mijn hart. En toen BAM: het knalde binnen, dàt was precies wat ik moest doen. Ik weet nog dat ik Gerard zei: stop lieverd, dit moet anders. Ik zette de fiets stil langs de weg en deed mijn ogen dicht. Ik ging visualiseren dat ik in mijn hart was, in de tuin van mijn hart en daar riep ik Yanneke. Ik zei tegen haar, dat we haar kwijt waren, dat ik snapte dat ze was gaan wandelen, maar dat we haar nu wilden vinden. Ik zei haar: “Wil je in de buurt van de weg gaan zitten, niet op de weg, maar wel zo dat we je kunnen zien?”
En toen zijn we gaan rondrijden. En na een kwartiertje werden we gebeld. Hailine had haar gevonden, ze zat in een greppel naast de weg, had haar schoenen en deel van haar kleren over een hek gegooid. Maar ze was terecht. Uitzinnig blij waren we, opgelucht.
En ik weet nog dat ik de caravan in kwam en haar zag en haar vroeg: Yanneke had je mama gehoord, toen ik in mijn hart met je praatte? En ze keek me meteen aan en knikte JAAA. Was je daarom daar gaan zitten? Toen keek ze me weer meteen aan en knikte JAAA.
Dàt moment, dat is van onschatbare waarde geweest in onze relatie. En nog, want als ze het nu moeilijk heeft, omdat ik niet langskom, omdat ik haar niet kan ophalen, dan kan ik wel vanuit mijn hart met haar connecten. Kan ik met haar praten, kan ik haar liefde sturen en ik weet dat ze me hoort, dat ze me voelt. En nog steeds is het gemis van het fysiek bij haar zijn gruwelijk, maar dit stukje verzacht het iets, daardoor weet ik dat de verbinding er is, altijd! Misschien nu niet fysiek, maar wel in ons hart.