Gisterenavond keek ik naar Iris en de 12 dates.
Ik volg dat programma en ik word daar oprecht blij van. Het is echt meer dan een normaal datingprogramma.
Zo mooi om haar te zien groeien als mens in de uitzendingen.
Voor wie het niet kent: Iris Hond, een bekend concertpianiste, single, krijgt 12 dates. Die voor haar geselecteerd zijn. Ze weet totaal niet wat of wie ze voor zich krijgt. Zij belt ze op om een afspraak te maken. En zij wordt gefilmd tijdens de dates en tijdens de begeleiding die ze krijgt van een psycholoog. De dates worden nabesproken in best redelijk diepgaande sessies.
Ik kijk er natuurlijk naar met mijn spiegeloog. En zie hoe die dates en de gesprekken met de psycholoog haar laten openbloeien, laten helen.
Zo mooi om te zien, hoe serieus ze haar opdrachten neemt de eerste afleveringen en hoe ze aan het genieten is in de laatste.
Mooi om te zien hoe afgesloten ze was in de eerste aflevering. Hoe afstandelijk ze het benaderde. Zo serieus. Maar haar hele zijn was behoorlijk serieus, ongeveer haar hele leven speelt ze al piano, ze werd altijd beoordeeld op wat ze deed. Niet op wat ze voelde. Bepaald geen makkelijke jeugd gehad.
Haar daadkracht in al zijn facetten, haar gevoel in al haar facetten komen aan bod. Je ziet haar open breken.
Hoe ze aangeeft altijd op oudere mannen te vallen. Tot er een jongen is, een leeftijdsgenoot die haar raakt, waar je ziet dat ze weer gaat spelen. Weer speels aan het genieten is.
Mooi om te zien dat deze man een stuk van haar kinderlijke daadkracht spiegelt, die weer los mag worden, weer mag spelen.
En de komiek, die ze daarna date, weer helemaal haar eigen beschermingsmechaniek spiegelt, op haar daadkracht en dat ze het herkent bij hem en dat ze zich er nu bijna aan gaat ergeren, wat wil zeggen dat ze klaar is om dat stuk wat ze zelf te veel heeft gedaan mag loslaten.
Mooi ook om te zien, dat als ze helemaal geen klik heeft met iemand, dat ze dan toch de tijd uitzit, omdat het anders zo sneu is voor hem, waar ze ook weer een mooie les uit haalt voor zichzelf. (gewend om gewenst gedrag te vertonen, daar werd ze altijd op beoordeeld)
Mijn spiegelcoachogen smullen van dit soort programma’s. Kan niet wachten op volgende week. Kijken jullie ook weleens met spiegelogen naar een programma? Of is dat mijn beroepsdeformatie?
Oh als toch eens dat spiegelen een gewoon goed wordt, dat iedereen wist hoe het werkte, wat een mooie wereld zouden we dan krijgen.
Fijne dag allemaal!
