Als je wilt groeien moet je dingen loslaten..
Mijn moeder zei een poosje terug: “Jeetje wat staat die tuin van de buren toch vol spullenis het toch een bende bij de buren in de tuin, enig idee wanneer ze dat gaan opruimen?” Bij mij verscheen toen een glimlach en er schoten allerlei herinneringen en gedachtes door mijn hoofd.
Jaren geleden was de tuin van de buren netjes, stonden er potten met planten en een leuk bankje. Ik zag het laatst op oude foto’s.
Ik weet waarom het nu zo is, nee en dan bedoel ik niet de reden waarom ze het niet opruimen, die begrijp ik óók heel goed, nee ik bedoel: ik snap de spiegel, ik snap de boodschap voor mij, ik weet wat die spullen mij te vertellen hebben. Alles kun je spiegelen, zelfs “rommel” in de tuin van de buren.
Ik zal het uitleggen:
7 jaar geleden woonde mijn oudste dochter Yanneke nog thuis, nog net, want op 17 februari 2010 hebben we na maanden van agressie moeten besluiten dat het echt niet langer ging, hebben we de moeilijkste beslissing van ons leven moeten nemen. We hebben moeten besluiten, het gaat ECHT niet meer thuis, zoveel agressie, bijten, krabben, knijpen. De hele dag door, ’s nachts bijna niet slapen. We hebben haar via een crisisplaatsing moeten laten gaan, veel tijd om te rouwen en het verdriet te voelen was er niet, want na een paar weken kreeg mijn man de diagnose uitgezaaide nierkanker, de tumor die in zijn hoofd zat, was niet meer behandelbaar. En weer was er weinig tijd voor rouw en verdriet, ik moest door.
Nu na 7 jaar, jaren van weer leren leven, weer leren genieten, weer volop in het leven staan, nu na die 7 jaar, moest ik oud verdriet gaan loslaten om te kunnen groeien, om me, met mijn online business, echt goed neer te kunnen zetten.
En dus gebeurde er iets, wat al jaren niet meer was gebeurd: Yanneke viel me aan en beet, krabbelde en kneep me hard, echt hard. Mijn hand, waar ze haar tanden in had gezet was meteen dik en bloedde flink. Ik begon te huilen, daar op de manege waar het gebeurde. De leiding hielp om haar te fixeren en probeerde mij te troosten.
Ik voelde me in een oude film teruggezet, was weer terug in die oude situatie thuis, toen Gerard nog leefde en ze dagelijks zo was, ik voelde de pijn, het verdriet, de onmacht en tegelijkertijd had ik meteen door dat ik nu dat oude verdriet moest loslaten, dat dit mijn nieuwe groei was en dat Yanneke me weer een stapje hoger bracht, een stap verder op mijn innerlijke weg, dat wat ze haar hele leven al doet.
Thuisgekomen ben ik gaan overgeven, en bleef maar huilen, ’s nachts ook nog aan de diarree. Wat was dat een heftige nacht, de volgende dag was ik letterlijk en figuurlijk helemaal leeg. De huisarts, waar ik heen moest voor een tetanusinjectie en een antibioticakuur, nam even goed de tijd om ook het emotionele stuk aan te raken. En toen besefte ik dat het overgeven en de diarree geen toevallige maagdarminfectie was, maar een emotioneel proces van loslaten. Toen kon ik dankbaar kijken naar het hele gebeuren.
Er was een flinke deuk geslagen in die berg verdriet die ergens binnenin verstopt lag. Er was veel opgeruimd, veel losgelaten.
En om nu weer terug te komen bij tuin van de buren…
De buren aan mijn linkerkant zijn de spiegel van mijn innerlijke vrouw: het gevoel, de intuïtie en dus óók van mijn emoties. Voor mij was het de hele tijd al duidelijk waarom de tuin van de buren vol was en nodig opgeruimd moest, maar dat ging pas gebeuren, als ik mijn emoties had opgeruimd. Dus wat gebeurde er een paar dagen na de aanval van Yanneke en mijn huilbuien? Ja, echt waar: mijn buren haalden 4 aanhangers uit de tuin en brachten dat naar de gemeentewerf.
Is het nu klaar dan? Nee, nog niet… er komt nog een stukje, ik weet het, ik zie het aan de tuin van de buren.
Kom maar op, ik ben er klaar voor.
Spiegelen, i love it!
#spiegelenisfun #lovemyjob #spiegeljewijs
