“Mijn dochter heeft de scheiding nog steeds niet verwerkt, het gaat wel beter, maar het belemmert haar zo, zo sneu! En ze blijft ook nog steeds bezig met haar vriendje, de verkering die al een poos uit is. Ik gun het haar zo, dat ze weer vol kan genieten en dat ze weer echt blij en gelukkig kan zijn. Ik zou zelf ook wel willen komen, maar ja, voor je kind heb je het over he?”
Vandaag kwam haar dochter, prachtige tienermeid. Een kleine 5 jaar geleden zijn haar ouders uit elkaar gegaan. Inmiddels hebben ze allebei een nieuwe relatie. Al werkend bleek dat dit meisje het haar vader nog steeds heel erg kwalijk nam dat hij was weggegaan, dat ze boos was, en die boosheid had zich behoorlijk vastgezet in haar systeem. Ze nam het hem zoo kwalijk dat een relatie eigenlijk niet goed mogelijk was. Ze liet de verbinding niet echt toe.
Haar moeder was ze heel close mee, zo close dat ze het blaadje van haar moeder deels op haar eigen blaadje had gelegd. Voor mij voelde het alsof haar moeder (haar lijf) teveel ruimte innam, maar voor haar voelde het juist fijn. We zijn gewoon heel close, daarom heb ik het zo neergelegd. Ik vertelde haar dat de plaats van de moeder eigenlijk achter haar is en zelfs onder haar uiteindelijk. Ik verlegde het blaadje en dat voelde ook prima.
Bij haar moeder gaf ze in eerste instantie aan dat ze goed was zo, maar na wat doorvragen, wilde ze wel graag dat ze wat meer tijd met haar doorbracht, weer samen series kijken op Netflix (dus even samen verbinden en de spiegel voor moeder was ook: weer even verbinden met het speelse in zichzelf. Voor haar was de spiegel dat ze bewust contact mocht maken met haar lichaam en dat ze daar ook de tijd voor uit mocht trekken).
Daarna ging ze op vader staan en kwam de boosheid vrij. Ze vertelde dat ze boos was op haar vader, dat hij weg was gegaan, en dat ze hem daarom eigenlijk bleef afwijzen. Ze liet hem niet meer binnen. Als straf voor wat ie haar had aangedaan. Ik vertelde haar dat ze hierdoor wel haar eigen ontwikkeling tegenhield. Want doordat ze in de boosheid bleef, kon ze niet groeien. En kon er ook niet een nieuwe verbinding ontstaan.
Ik vroeg haar naar de vriendin van haar vader en voelde meteen de afweer in haar komen, en vroeg of ze ook af en toe tijd samen met haar vader had? Nee, eigenlijk niet, zij is er altijd, maar dat wil ik ook niet hoor.. iets met hem doen, heb ik helemaal geen zin in. Daar was de boosheid weer. Voor straf wil ik niks met jou!!
Toen we gingen aanvullen en er vergeving en acceptatie kwam, toen verzachtte het en mocht haar vader voor haar komen liggen en kon er een nieuwe open verbinding komen. Nog wel met hulp van een extra blaadje waarop onvoorwaardelijke liefde stond, die als brug tussen hen kwam te liggen.
Daarna mocht moeder zich met vader verbinden, maar oefff daar zat een berg weerstand op! Bij moeder zat ook nog veel boosheid op wat hij hen had aangedaan. Bij moeder zat ook nog de weerstand om het oude los te laten en het nieuwe te ontvangen. Ik vroeg haar: wat denk jij: Houd je moeder net zoveel van haar vriend als ze van je vader hield of houdt ze je vader eigenlijk ook nog vast? Nee, ze hield meer van mijn vader dan van haar vriend nu.
En ze zag de parallel met haarzelf en ook met het feit dat ze moeite had haar ex-vriendje los te laten en door te gaan. We hebben bij haar moeder ook acceptatie, vergeving en loslaten erbij gezet. Toen kon met een extra brug haar innerlijke vader en haar innerlijke moeder verbonden worden.
Daarna hebben we ook haar “voelen” (innerlijke vrouw) en haar “doen” (innerlijke man) geheeld en in balans gebracht en voelde ze zich veel rustiger. Prachtig om daarna haar verwondering te zien bij de door haar uitgekozen remedies die precies pasten bij alle delen die ze vanmiddag had doorvoeld.