Ze zal een jaar of 7 zijn geweest denk ik, bijna dagelijks bloedneuzen had ze. Yanneke, mijn oudste dochter, geadopteerd, klassiek autisme met een ernstige verstandelijke beperking. Non-verbaal, dus haar leren begrijpen ging niet vanzelf. We deden er alles aan om haar te helpen, althans dat dachten we.
Eigenlijk waren we vooral bezig om haar te willen genezen, om de oplossing te vinden om haar uit haar autisme te krijgen. Diëten, allerlei therapieën, alles deed wel iets, maar niks was DE oplossing die we in sommige boeken lazen. Het was een proces van acceptatie.
Maar goed, ze had dus bloedneuzen, en dan niet een beetje bloed, nee het spoot eruit, soms gewoon tot het plafond. De badkamer leek soms wel een slachthuis. We kregen allerlei adviezen: er moet vast een adertje dicht gebrand worden. Hier moet je naar laten kijken. En ze was ook altijd zo enorm in paniek bij al dat bloed dat haar neus dichtknijpen ook niet echt vanzelf ging.
Met Yanneke naar de dokter was daarentegen ook geen feest, dus we hoopten dat het vanzelf over zou gaan… maar tjonge het was heftig, en dag in dag uit heftige bloedneuzen. In die tijd had ik ook het boek de Sleutel tot Zelfbevrijding gekocht en natuurlijk las ik wat er stond bij bloedneuzen: Het kwam er in het kort op neer dat je je dan niet begrepen voelt. Het is niet echt makkelijk geschreven taal, maar ik las de tekst aan haar voor. En zei tegen haar dat ik mijn best deed om haar te begrijpen, maar dat het best lastig was, dat ik niet meer kon doen dan mijn best en of ze me een beetje wilde helpen daarbij. Wat ik niet verwacht had gebeurde: de bloedneuzen stopten meteen. Gewoon klaar, over… na wekenlang dagelijks een enorm bloedbad. Boodschap begrepen.
Jaren later, toen ze inmiddels niet meer thuis woonde, maar in de instelling waar ze nu woont, had ze opeens weer bloedneuzen. De leiding belde me op: ze heeft al dagen steeds bloedneuzen, we denken erover de arts ernaar te laten kijken, misschien moet er een adertje dicht gebrand worden. Ik schoot in de lach: Nee hoor, ze voelt zich onbegrepen zei ik: Zeg maar tegen haar dat je je best doet om haar te begrijpen, en probeer steeds te verwoorden wat je denkt dat ze bedoelt met haar gedrag. En vraag of het klopt. En ja hoor, ook daar stopten de bloedneuzen weer.
Mooi hoe ons lichaam onze spiegel is. Soms is het weten wat het betekent al genoeg om een klacht te laten verdwijnen, zoals bij de bloedneuzen van Yanneke, maar vaker volgt er een langdurig innerlijk proces. Hebben jullie ook ervaringen met de boodschap achter de kwaal?
Wil je dat hieronder delen?