“Ik erger me zo aan mijn collega. Echt joh en eerlijk gezegd schaam ik me daar wel een beetje voor, want in gedachten hoor ik jou al zeggen: “dat is een reflectie van wat je zelf uitzendt” Maar dat kan er bij mij nog niet helemaal in hoor. Ze IS gewoon vreselijk irritant, een dramaqueen die heel veel aandacht vraagt en dat doe ik helemaal niet.

Hoe kan het dan toch een reflectie zijn van mezelf, wat zegt het dan over mezelf?”
Maar als we er samen induiken blijkt dat het écht wel iets over haarzelf zegt.
Dat het wel degelijk een spiegel is.

Dat deel waar die ander voor staat in jou, vraagt vreselijk veel aandacht van je. Het werpt zich aan je op en behoorlijk dramatisch ook nog. Wat zou je die ander gunnen? “Dat ze het niet zo groot en zwaar maakt, maar het gewoon gaat doen!” Dat gun je dus ook jezelf he? Bij mijn cliënte gaat het om het zich openstellen voor haar eigen spiritualiteit/ haar intuïtie, haar spirituele voelen, om daar niet zo bang voor te zijn, maar het gewoon te gaan ontdekken, het gewoon te onderzoeken. Het toelaten en ook al kun je niet alles beredeneren, ga het ervaren, ga het doen, wetende dat je hulp kunt vragen, dat je het niet altijd alleen hoeft te doen.

En wat zou er gebeuren denken jullie als mijn cliënte zich er voor open durft te stellen en het omarmt ipv het afwijst en de angst laat regeren? Ik weet het wel, ik zie en voel het al, wat er kan gebeuren.

Maar de vraag is: “Gaat ze het ook echt doen, of overheerst de angst?”
Ik ben erg benieuwd! De spiegel vertelt haar in ieder geval keer op keer dat ze er naar mag kijken!