Er kwam een jongen van in de 20 bij me. Hij durfde letterlijk niet in de spiegel te kijken naar zichzelf. Hij worstelde enorm met zijn gevoel. Was enorm perfectionistisch. Maar hij worstelde ook enorm met zwaarte met negatieve gedachtes en met zijn geaardheid.
Zijn vader was streng, en ik vertelde hem dat zijn vader de spiegel is voor zijn denken. Dus zijn denken is streng voor hem. En dat klopte helemaal. We hebben bij hem vooral gekeken en gevoeld wat zijn voelen en zijn doen te vertellen hadden. Je innerlijke man (daadkracht/ doen) heeft net als je innerlijke vrouw (voelen/ intuïtie) ook weer een mannelijk en een vrouwelijk deel. De daadkracht in het doen, en het voelen in het doen. (of zoals ik het ook wel noem: de innerlijke man van de innerlijke man en de innerlijke vrouw van de innerlijke man) Als je dus nog verder inzoomt op jezelf, en naar de diepe spiegels kijkt, dan wordt er heel veel duidelijk.
Het feit dat hij zo overspoeld wordt door zijn gevoel dat hij tegen dat gevoel niks meer kan doen. Dat komt omdat bij de diepere spiegels, het voelen de daadkracht onderdrukt. En de daadkracht staat ook nog aan de kant van de emotie van het voelen, waardoor hij er ook niet meer tegen kan vechten. Waardoor zijn gevoel, vooral zijn negatieve gevoel steeds groter werd en zijn daadkracht er niks tegen kon doen, want het werd onderdrukt door het gevoel.
En toen we het op de goede plek legden en hij mocht ervaren dat er meer positiviteit mocht komen, meer blijdschap, meer acceptatie, van zijn gevoel. Dat het niet meer hoefde te vechten voor erkenning. Maar dat de daadkracht ook echt zijn rechtmatige plek in ging nemen.
Toen was het zo bijzonder om zijn gezicht op te zien lichten en te zien verzachten en zijn houding van gesloten met zijn armen over elkaar te zien veranderen in open met zijn armen naast zijn lijf. En hij keek, zij het nog wat steels, naar zichzelf in de spiegel.
En dat hij na afloop zegt: U bent by far de beste therapeut waar ik ooit geweest ben. En ik vond het echt heel fijn! Dat doet een mens goed!