Geboortetrauma en de invloed op je leven nu…
Een cliënte worstelt al een poosje met zichzelf. Een poosje terug gaf ze aan dat ze heel graag echt met haar eigen bedrijf van start wilde, dat ze haar praktijk wilde opstarten, maar echt serieus starten gaf toch paniek gevoelens. Ze legt de lat best hoog, steeds het gevoel dat er eerst dit moet doen, of dat ze dat echt goed moet kunnen, want ja, ze moet het wel echt alleen doen. Ze is echt super goed in haar werk, maar echt geloven deed ze dat niet.
We hebben al eerder samen gewerkt en dat gaf toen supermooi resultaat, maar echt volledig vertrouwen op zichzelf, dat was er nog niet. Dus solliciteerde ze op een andere baan, echt iets nieuws, en ze werd aangenomen. Maar ze voelt zich zo niet thuis daar, het voelt onveilig, ze hebben echt een hele andere visie op veel dingen en het valt haar zo zwaar. Ze kwam hierdoor in pure paniek terecht, de adrenaline giert door haar lijf, ze is kilo’s afgevallen, ze heeft het gevoel dat ze er helemaal alleen voor staat en dat ze niet mag opgeven voor haar omgeving, ze moet voor de ander doorgaan, terwijl ze zelf anders wil. En dat voelt ze echt in haar keel en borststreek, met een ademnoodgevoel.
Nu weet ik dat ze best een behoorlijk geboortetrauma heeft. Na haar geboorte heeft ze echt moeten vechten voor haar leven, was er enorme ademnood en was er enorm verdriet bij haar moeder en boosheid bij haar vader. Ze heeft in quarantaine gelegen in een couveuse en is ook echt een poosje gescheiden geweest van haar ouders, ze moest het echt alleen doen! Maar juist als pasgeborene voelde ze de emoties bij haar ouders en de angst en voelde ze dat ze voor hen door moest.
Zaterdag bij de lezing van Anne Verwaal realiseerde ik me dat haar problemen hier vandaan zijn gekomen. Dat het een spiegel is voor hoe zij nieuwe dingen ervaart. Als het nieuwe er is, dan geeft dat een enorme worsteling, een strijd en heel veel stress en ademnood.
Toen ze nog bij haar oude job zat, was haar bedrijf “het nieuwe” en dat gaf paniek en angst en het gevoel van ik moet het alleen doen. Toen ze van baan veranderd was, was de nieuwe baan “het nieuwe” en gaf dat enorme paniek en was er het gevoel: ik kan niet stoppen, ook al wil ik dit niet, want ik moet door voor de ander (het geld is nodig, wat zullen ze wel niet van me denken daar als ik nu al stop en dan heb ik niks meer). Maar als ze nu klanten had in haar praktijk, dan voelde ze dat ze het kon, het voelde vertrouwd, veilig en ze voelde dat ze dit echt te doen heeft.
Prachtig om te beseffen, dat toen haar werk in de praktijk “het nieuwe” was, dat het toen pure paniek gaf en nu ze een andere nieuwe baan heeft, is haar praktijk “veilig en vertrouwd” en haar nieuwe job geeft de pure paniek.
Haar geboortetrauma: het leven, geboren zijn, gaf pure paniek: ze moest beademd worden, ze moest gescheiden van haar ouders in de couveuse en ook nog in quarantaine. Wat een prachtig inzicht, wat een kwartjes… Maar hoe nu verder? We hebben haar IK- van nu opgesteld, haar vader en moeder en haarzelf als baby. Ze legde zichzelf neer, haar vader aan de rechterkant, iets naar voren, haar moeder links iets naar voren en de baby-ik lag voor haar.
Mijn vertaling daarbij is: Het nieuwe schuift ze vooruit, haar vader(denken) en moeder(zijn/ lichaam) schuift ze opzij. Wat ze voelde op haar ik-blaadje was die pure paniek, meteen een benauwd gevoel op haar borst, eenzaamheid, het gevoel er alleen voor te staan. Toen we de baby achter haar legden, tenslotte was die babytijd al een tijdje geleden en haar moeder en vader op de juiste plek, toen zakte de paniek al, ik vroeg haar: “Wat nou, als je het besef en je wijsheid van nu, de wetenschap dat het helemaal goed is gekomen met jou, wat als je dat meeneemt naar die babytijd?” “Ja dat is natuurlijk zo! Toen wist ik dat niet, maar nu weet ik het.”
Ze stapte op haar baby-ik en gaf haar het vertrouwen, de liefde, de steun, de wijsheid en de inzichten van nu en toen kwam er rust. Haar moeder had ook geen steun ervaren in die tijd, van haar moeder, ook dat heelden we. En toen moeder zich gesteund voelde en voelde dat ze ook in haar verdriet dat ze mogelijk haar kindje zou verliezen, niet alleen maar sterk hoefde te zijn, dat ze mocht schuilen en huilen bij haar moeder, dat ze niet maar door MOEST gaan. Toen was er zo’n veilige basis, zoveel liefde en vertrouwen.
Toen de moederlijn onder de baby-ik kwam te liggen en ze zich zo gedragen voelde, toen wilde ze dat gevoel, het liefst ook meteen verbinden met haar ik van nu. Wauww… zo mooi, haar borst ging vooruit, haar hoofd omhoog en ze stond gewoon letterlijk anders in het leven.
Toen we vader er bovenop legden, toen werd alles toch meteen weer zwaarder door de energie die nog op het vaderstuk zat (het denken) pas toen ze besefte dat ze haar vader, die ze altijd als heel dominant had ervaren, omdat haar denken en dan vooral het negatieve denken, altijd een grote rol had gespeeld. Toen besefte ze dat ze haar vader ook mocht zien als haar innerlijke wijsheid, die haar steunt en helpt. Toen zakte die zwaarte en werd het licht.
En mijn cliënte zei: Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan, ik ga stoppen bij die nieuwe job en ik ben niet eens meer bang om het te vertellen. Ik ga aan de slag met mijn praktijk, ik voel dat ik het kan, ik voel me sterk en krachtig, kom maar op! Ik ben er klaar voor!