Blog maart

Zoals wellicht de meesten van jullie weten heeft mijn dochter Yanneke een ernstige verstandelijke beperking en klassiek autisme.

Zij kan dan ook niet communiceren, althans niet met woorden.

Sinds vorige week is ze weer in haar broek aan het plassen, terwijl ze gewoon zindelijk is, al jaren.

Ze heeft dit een aantal jaren geleden ook een poosje gedaan. Er was toen onrust op de groep, onrust onder het personeel, veel wisselingen… een hoop “gezeik”, waar zij, ook al toonde ze dat niet zo direct: “pissig” over was.

En ja hoor, dat is ook nu weer het geval, er gaan er twee van de leiding weg en dat hoeft nog niet eens uitgesproken te worden, het wordt gevoeld.

Er is onrust op haar dagbesteding: veel wisselende leiding, een andere cliënt waar ze bang van is. En vorige week was er ook “gezeik” op de manege en meteen had ze minder lol, is ze in zichzelf gekeerd en ontstaat er zo’n dwanghandeling om “zomaar” in haar broek te plassen.

Toen ze op zaterdag thuis was en ze bij mij in eerste instantie ook gewoon keurig op de wc plaste dacht ik dat het allemaal wel mee viel, en meteen na mijn gedachte ging ze dus heel demonstratief in de woonkamer op de grond zitten en plaste.

Ik heb haar verkleed, schone kleren aan gedaan en ik zei: “oke, Yanneke, ben je ergens boos over?” Ze keek me aan en knikte: “JA” ..

Ik zei:” Ik begrijp het lieverd, we zijn er mee bezig om een oplossing te vinden. Het komt goed”.

Maar vervolgens veranderde er nog niks natuurlijk. Op de woning niet, op de dagbesteding niet en dus kwam de boodschap met wat meer passie (lees agressie) naar buiten en moest ze meermalen gefixeerd worden deze week. Die kwam binnen bij mij, maar ook bij de leiding op de groep.

Toen volgden gesprekken met de dagbesteding, met de teamleiders, er wordt aan gewerkt, maar heeft tijd nodig. Meer konden we niet doen, maar qua energiewerk kunnen we wel meer doen natuurlijk.

En dus mocht ze zaterdag bij me op de behandeltafel. Lekker samen luisteren naar Katy Perry’s Unconditionally. En ondertussen haalde ik haar terug in haar lichaam en mocht ik de rust weer een beetje terugbrengen in haar.

Toen begreep ik dat ik niet alleen haar weer terug mocht brengen in haar lichaam en dus weer terug bij mij als moeder; even terug in de moederschoot, maar dat ik ook zelf meer terug in mijn lichaam mocht komen, na de drukte van het opzetten en lanceren van mijn Academie en het onlineprogramma. Het weer even terughalen van het kind in mij… betekent spiegelend gezien dat ik weer terug ga naar spelend werken, spelend leven… ipv in het harde werken vanuit het hoofd, lief zijn en blijven voor mezelf.

Wat een mooie spiegels zijn het eigenlijk weer…

Ook door gedrag kun je communiceren. En ook al is het niet altijd makkelijk om die spiegel te begrijpen, als je er op deze manier naar kijkt kun je er veel beter mee omgaan, is er geen oordeel.

Wat heeft ze me met haar gedrag al veel geleerd, ben haar wederom ontzettend dankbaar.